aan al mijn dansers.

Dans is al praktisch mijn hele leven m’n grootste liefde.

Gestart op mijn 6de met één uurtje per week, later kon je die uren x12 doen. Sinds september 2006 mag ik mezelf ‘docent’ noemen, dansdocent. Een titel die me heel dierbaar is. En neen, het hoeft voor mij geen les geven zijn in een ultraprofessionele dansstudio. Ik ben het meest gelukkig in een recreatieve, ongedwongen sfeer.

Het gevoel dat ik krijg wanneer ik op het podium dans, is onbeschrijflijk. Je moet er zelf staan om het te begrijpen. Ons dansoptreden in de mooiste zaal van Leuven, de Schouwburg, is dus ook ieder jaar op rij één van mijn hoogtepunten.

Sinds een aantal jaren sta ik echter vaak met een dubbel gevoel in de coulissen. Zo zo trots op mijn dansers die in mijn choreografieën mijn verhaal vertellen. Zo vol heimwee naar de tijd dat ik me zelf nog 100% kon smijten op dat podium. Mijn heupen hebben helaas heel veel roet in ’t eten gegooid.

Optreden 2014: dit is de eerste keer dat ik volledig forfait moet geven voor een voorstelling. Ik kan moeilijk anders, een maand na mijn PAO. Pas uit de rolstoel, nog steunend op 2 krukken. Gelukkig kan ik tijdens de finale al ‘krukkend’ mee het podium op. Maar ik had er hartzeer van, van een heel weekend vanuit de zaal te moeten toekijken.

Optreden 2015/Optreden 2016: Ik doe zelf terug een aantal dansen mee, maar voel dat het eigenlijk niet meer gaat. Het is ongelooflijk moeilijk om dat aan mezelf toe te geven. Mijn zus hakt uiteindelijk de knoop door in mijn plaats. Na de laatste voorstelling in 2016 zei ze dat ze zo trots was om mij nog op dat podium te zien staan, maar ook dat ze vanuit de zaal zag dat ik het fysiek niet meer allemaal kon. Efkes hard, maar wel de eye opener die ik nodig had om het ‘zelf dansen’ los te laten.

Sindsdien geef ik alleen nog mijn danslessen. Niet altijd evident om aan mijn dansers uit te leggen hoe ik de danspassen in de choreografie -vaak gewoon in mijn hoofd- zie. Gelukkig heb ik allemaal crèmekes van danseressen in mijn les staan, groot en (tot een aantal jaren geleden) ook klein. Samen komen we altijd tot het eindresultaat zoals ik het voor ogen heb. Ik kan niet in woorden uitdrukken hoe dankbaar ik hen allemaal ben dat ik toch nog op deze manier wekelijks in de danszaal kan staan. Hoe er toch nog elk jaar een stukje ‘Catho’ op het grote podium van de Schouwburg schittert. Hoe gelukkig ze me maken als ze zeggen dat ik “nooit mag stoppen met les geven”.

Ik krijg letterlijk een krop in mijn keel als ik dit schrijf. Dankjewel aan al mijn dansers van de afgelopen 12 jaar. Ik ben heel erg blij dat ik nog steeds jullie dansjuf mag zijn.

PS. Dit jaar danste ik half april toch nog even zelf, 6 maanden na mijn operatie. Onder invloed van ibuprofen en niet zonder pijn weliswaar, maar ben er niet zo stiekem toch erg trots op.