hip hip hoera.

jarig

Mijn linkerheup is jarig. 1 jaar totale heupprothese, 1 jaar bionic. Het was een woelig jaar: veel ups, maar vooral veel downs. Maar juist daarom denk ik vandaag nog meer: het beste zal nog komen. Hopelijk binnen x-aantal tijd links volledig pijnvrij, dat zou al een gigantische overwinning op zich zijn.

kleine flashback

27 oktober 2017, dag van de (linkse) waarheid. Dag waarop ik na 6,5 jaar hopelijk de definitieve oplossing krijg voor mijn heupprobleem.

We moesten al redelijk vroeg in Genk zijn, op Orthopedie in ZOL. Het was een lange dag van wachten, medische vragenlijsten invullen en vooral veel honger. Vreselijk nuchter moeten blijven tot zeker na de middag. Nog voordat je verdoving krijgt, ben je al zo mottig als iets door die knorrende maag.

Rond 12u30 mocht ik vertrekken richting prikkamer, waar de hele voorbereiding voor de anesthesie doorging. Deze keer geen algemene verdoving en pijnpomp. Wel een epidurale, extra verdoving met liesprik en een ‘roesje’ (vraag me geen medische termen, ik heb er geen idee van). De verpleging kon me op voorhand niet 100% garanderen dat ik niets zou horen, ruiken of zien met dat ‘roesje’. Ik heb in de prikkamer dus nog maar eens héél duidelijk gemaakt dat ik van heel die operatie niets wil weten. Ook niet achteraf in nachtmerries.

De liefste anesthesiste van de hele wereld verzekerde me dat ze mij een goeie cocktail zou geven. Met een dikke knipoog erbij. En jongens: beste slaapcocktail ooit. Ik heb nog een vaag besef van de epidurale en toen zonk ik weg. Blijkbaar ben ik ook nog studieobject geweest voor zo’n 15 buitenlandse studenten, maar daar heb ik dus helemaal niets meer van meegekregen (en misschien maar goed ook).

Ik werd wakker door de woorden “patiënt is wakker”, midden in de operatiekamer. De operatie zelf heeft nog geen 2 uur tijd in beslag genomen. Rond 15u lag ik op recovery, maar daar heb ik toch 4 lange uren doorgebracht. Mijn voeten wilden “niet wakker worden”.

Ondertussen had mijn lief wel al om 15u telefoon gekregen van de prof: dat alles goed verlopen was en dat ik binnen een uur op de kamer zou zijn. 16u werd 17u, werd 18u,… volgens mij was het toen wel even paniek bij mijn wederhelft. En bij alle familieleden die in Kessel-Lo op nieuws zaten te wachten. Rond 19u was ik terug op de kamer. Met mijn even vlotte babbel als altijd en deze keer zonder de nodige kotsbakjes.

Ik had een goede eerste nacht en de dag nadien moest ik al direct uit bed. Mijn geopereerde been voelde aan als een betonblok. Stappen ging moeizaam, waarschijnlijk ook omdat de verdoving van die liesprik nog steeds niet helemaal uitgewerkt was. Mijn beenspieren trilden ook ongecontroleerd alle kanten op. Alsof er slangen in je been zitten en je die aan ‘de oppervlakte’ ziet bewegen. Vreemd gevoel.

De tweede nacht had ik enorm veel pijn. Ik lag toen gelukkig alleen op de kamer, want ik weende mezelf in slaap en vroeg aan mijn eigen God, papa, om me te helpen. Om me te helpen dit hele revalidatieproces weer maar eens door te komen.

Zondag 29 oktober mocht ik naar huis, na 2 nachten ziekenhuis. Echt zot als je bedenkt dat dit toch niet zomaar een kleine ingreep was.

Nu, één jaar later, ben ik wel nog steeds heel blij dat ik voor die totale heupprothese ben gegaan. Alle stress vooraf was, nadien bekeken, echt nergens voor nodig. Hopelijk kan ik hier binnenkort schrijven dat het écht mijn oplossing was voor een (deels) pijnvrij leven.