27 oktober 2017, rond 12u30. Het uur van de waarheid. En vooral ook het uur van de beste beslissing, op medisch vlak, die ik ooit had kunnen maken.
Nu, november 2019, ben ik 2 jaar ‘bionic’ en 1 jaar kiné-vrij. Geloof me, dat laatste is al een grote overwinning op zichzelf.
Dat rondlopen met die ‘valse heup’ is ondertussen al bijna zo goed als vanzelfsprekend geworden. Ik denk er eigenlijk niet veel meer over na. Het is enkel in gesprek met anderen dat ik besef dat het niet zo normaal is om op mijn leeftijd met een nieuwe heup rond te lopen. Collega’s die ernaar vragen, het verhaal doen op een eerste date,… Af en toe krijg ik toch nog eens een kleine reality check.
Hier stond oorspronkelijk: “naast kiné-vrij, ben ik ook volledig pijnstillersvrij”. Helaas moest ik die paragraaf even bijwerken. Vandaag met een ontsteking op mijn rechterheup (lees: de-nog-steeds-kaduuke-heup) uit bed gerold. Geen idee vanwaar het komt, maar de dafalgan en diclofenac staan toch weer mooi efkes binnen handbereik. Btw, ook vandaag dus weer ‘thuiswerk for the win’.
Los daarvan: wat een jaar is dit geweest! Ik heb het idee dat ik mijn leven pas helemaal ‘terug’ had na de laatste sessie bij de kinesist. Ongelooflijk hoeveel energie ik de laatste 12 maanden ‘herontdekte’: ik verhuisde, stak helemaal alleen de grootste ikeakasten in elkaar, bracht Dorothy al dansend tot leven op het podium van de Schouwburg en zette een hele hoop persoonlijke projectjes op poten. Heerlijk om dit allemaal (weer) te kunnen doen, zonde dat ik alles bijna 7 jaar on hold heb gezet.
credits: Leclicq Photography
Voor mijn nieuwe heupjaar heb ik voorlopig maar 1 grote uitdaging op mijn ‘wishlist’ staan: terug lenig worden. Plat in split of spagaat zal ‘m wel niet meer worden, maar de kleinste vooruitgang ‘dichter bij de grond’ zou me al heel gelukkig maken.
iets hips. 
Tof om nog eens iets te horen. Jammer van die ontsteking, maar vóór de rest wel redelijk oké.
In mijn omgeving verschiet iedereen hoe goed ik al stap met de rechter heupprothese. Het ‘gaat’ goed, alleen durft de linker weer af en toe protesteren waardoor ik weer dat belastend gevoel krijg. Die linker hangt er ook aan, ooit. Als alles wat gestabiliseerd is en dan nog, misschien kan ik dan de linkse heup uitstellen. Ze moet immers niet meer zo veel opvangen van die rechtse. ‘T is me wat, die heupen. Maar het hoort bij mijn leven.
Ik vind het fantastisch wat je terug doet, zelfs jaren later. Ik tel af naar de befaamde 3 maanden. Lees volledig herstel, dan waag ik me terug aan mijn sporten. Zwemmen doe ik al enige weken en de schoolslag beweging gaat nu ook. Even ‘on holt’ door de griep vorige week, maar misschien woensdag toch yoga proberen. De oefeningen bij de Kiné kunnen ook tellen maar zo wil ik het. Ze ziet dat ik meer aankan en vooruit wil. En dan te bedenken dat de specialist en zaalarts geen Kiné voorschreven! Gelukkig heb ik een schoonzus die me zei dat ik dat zeker moest doen. Ik voel nog wat de stijve spieren maar voor de rest heb ik het gevoel dat die heup wel alle kanten op kan. Maar ik hou het nog wel even veilig. De lenigheid is er (nog) maar een verkeerde beweging is vlug gemaakt.
Veel hip groetjes, Leslie
LikeLike