Vandaag had ik voor de eerste keer in mijn leven een afspraak bij de cardioloog. Je leest het goed…de cardioloog.
Sommigen weten het, velen nog niet, maar ik sukkel sinds een kleine maand weer met mijn gezondheid. Geen ziekte, zeker niet het grote C-woord, maar gewoon weer onnozeliteiten met mijn kleine-1m55-lijf. Lang verhaal kort: na een hele resem onderzoeken -met overigens alleen maar positieve resultaten- zat ik vandaag dus bij de cardioloog. Noem het een ‘uitsluit-consultatie’. Kans was namelijk klein dat er echt iets met mijn hart gaande is, gezien de atypische symptomen. Maargoed, alle erfelijke belasting in rekening genomen, moesten we wel efkes op safe spelen.
Al bij al ging ik dus met een redelijk ‘chillax’ gevoel richting ZNA Middelheim. Maar ken je dat gevoel: je hoort jezelf tegen de specialist zeggen “Ik maak me geen zorgen hoor” en terwijl je die woorden uitspreekt, begint je hart te bonzen. Typisch ik ook. Ik ga op die onderzoekstafel liggen, klaar voor dat hartfilmpje en ik kan alleen maar denken “rustig blijven, rustig blijven, rustig…”. Ondertussen uiteraard extra nerveus, mijn hart bonkte precies alle kanten op.
Soit, conclusie: mijn hart is tiptop in orde. Zelfs mijn conditie bleek -wonder boven wonder- na de fietsproef meer dan helemaal oké. Pak van mijn hart dus. Letterlijk.
Hoog tijd om met een gerust hart te gaan voor meer rust. Meer rust voor dat hart van mij. Want steeds antwoorden met “druk druk druk” op jullie “Hoe is ’t daar?”-sms’en, is misschien ook niet meer echt van ’t gezondste.
PS. Tips om te onthaasten voor een toffe ADHD-er met steeds de onmogelijkste plannen, wildste dromen en projectjes bij de vleet… laat maar komen!
iets hips. 