Dans is al praktisch mijn hele leven m’n grootste liefde.

Gestart op mijn 6de met één uurtje per week, later kon je die uren x12 doen. Sinds september 2006 mag ik mezelf ‘docent’ noemen, dansdocent. Een titel die me heel dierbaar is. En neen, het hoeft voor mij geen les geven zijn in een ultraprofessionele dansstudio. Ik ben het meest gelukkig in een recreatieve, ongedwongen sfeer.

Het gevoel dat ik krijg wanneer ik op het podium dans, is onbeschrijflijk. Je moet er zelf staan om het te begrijpen. Ons dansoptreden in de mooiste zaal van Leuven, de Schouwburg, is dus ook ieder jaar op rij één van mijn hoogtepunten.

Sinds een aantal jaren sta ik echter vaak met een dubbel gevoel in de coulissen. Zo zo trots op mijn dansers die in mijn choreografieën mijn verhaal vertellen. Zo vol heimwee naar de tijd dat ik me zelf nog 100% kon smijten op dat podium. Mijn heupen hebben helaas heel veel roet in ’t eten gegooid. Doorgaan met het lezen van “aan al mijn dansers.”