Het is alweer (bijna) een jaar geleden dat ik nog een blogpost schreef. Jammer volgens sommigen, alleen maar positief volgens mij. Het spreekwoord ‘geen nieuws, goed nieuws’ is wel volledig van toepassing op mijn afgelopen jaar.
Voor wie hier per toeval op terechtkomt: 3 jaar geleden kreeg ik, na een lange en pijnlijke periode van 6 jaar, een totale heupprothese. Na een lange weg van onderzoeken, kleine -en minder kleine- ingrepen en veel twijfels kreeg ik op 27 oktober 2017 een nieuwe heup. Hoe ik dat heb ervaren, kan je altijd in een van mijn vorige posts lezen 😉
In ieder geval: hip hip hoera, mijn linkerheup wordt drie vandaag!
2 jaar geleden schreef ik: “Het beste zal nog komen”.
1 jaar geleden schreef ik: “Belofte aan mezelf: terug lenig worden komend jaar.”
Het is sinds januari geleden dat ik nog schreef. Schaamrood op m’n wangen. Niet voor jullie, diegenen die de moeite doen om dit te lezen. Wel voor mezelf.
Afgelopen winter sprak ik over een nieuwe start en dat is ook wel wat er het laatste half jaar gebeurde: een nieuwe functie (waar ik oh zo blij mee ben), een klein bedrijf in bijberoep, 2 opleidingen die tot nu toe -smoooooth- verlopen & eind mei werd ik officieel huiseigenares. Mijn leven nam de afgelopen maanden een ongelooflijk tempo aan, een tempo dat ik een aantal jaren geleden niet had kunnen bijbenen (flauw mopje) met mijn kapotte heup(en). In de weinige vrije tijd die ik mezelf nog gunde, kwam ik maar niet aan schrijven toe. Of toch niet voor de blog over die hippe hips van mij. Het ging daar dan ook absoluut niet zo slecht mee eigenlijk.
Maar nu is het tijd om dit hier, mijn digitaal ‘dagboek’, terug op te pakken. Grootste gemoeterterugietsmeedoen-call? Mails die me doen glimlachen, van lotgenoten: andere, jonge heuppatiënten die online op zoek zijn naar info, een sprankeltje hoop, getuigenissen, hoe je het dagdagelijkse leven gaat als heuppatiënt,…
2 jaar geleden was ik zelf ook als een zottin op zoek naar een niet-medische uitleg. Over hoe het verder moest na die operatie. Buiten één persoonlijke blog waar ik letterlijk niets mee kon, vond ik alleen maar info op sites van ziekenhuizen. Daar lees je vanalles over de ‘day after’, over revalideren en over alle onderzoeken die ze al deden naar de kwaliteit van prothesen. Een jonge heuppatiënt is in al die literatuur altijd iemand met de leeftijd van
45-50 jaar. Nergens lees je hoe het leven gaat als je meer dan 15 jaar jonger bent dan die ‘jonge heuppatiënt’. En ik hoop, door hier te ventileren, dat ik voor anderen wel een klein beetje ’t verschil kan maken.
Hopla, hier lig ik dan. Wakker. Wakker van de (heup)pijn. F*ck, dat is echt lang geleden. Het vervelende nu is dat ik niet echt last heb van mijn geopereerde heup. De andere kant (rechts) begint serieus op te spelen. Ik kan het niet anders beschrijven dan ‘precies een spier die serieus in kramp schiet, maar het voelt niet aan als een spier’. De pijn komt met opstoten en is met momenten zo hevig dat ik echt mijn tranen moet verbijten. Doorgaan met het lezen van “4u21.”
Dans is al praktisch mijn hele leven m’n grootste liefde.
Gestart op mijn 6de met één uurtje per week, later kon je die uren x12 doen. Sinds september 2006 mag ik mezelf ‘docent’ noemen, dansdocent. Een titel die me heel dierbaar is. En neen, het hoeft voor mij geen les geven zijn in een ultraprofessionele dansstudio. Ik ben het meest gelukkig in een recreatieve, ongedwongen sfeer.
Het gevoel dat ik krijg wanneer ik op het podium dans, is onbeschrijflijk. Je moet er zelf staan om het te begrijpen. Ons dansoptreden in de mooiste zaal van Leuven, de Schouwburg, is dus ook ieder jaar op rij één van mijn hoogtepunten.
Sinds een aantal jaren sta ik echter vaak met een dubbel gevoel in de coulissen. Zo zo trots op mijn dansers die in mijn choreografieën mijn verhaal vertellen. Zo vol heimwee naar de tijd dat ik me zelf nog 100% kon smijten op dat podium. Mijn heupen hebben helaas heel veel roet in ’t eten gegooid. Doorgaan met het lezen van “aan al mijn dansers.”
“De enige oplossing is een heupprothese.” En wat nu?
Mijn linkerheup na PAO in 2014
Een dik jaar geleden kreeg ik het verdict waar ik eigenlijk al maanden op zat te wachten. Na mijn PAO (= botsparende operatie) in 2014 had ik nog steeds enorm veel heupklachten. De pijn in mijn linkerheup was wel wat ‘verschoven’ van binnenkant lies naar buitenkant heup, maar het hinderde me nog steeds (en zelfs meer) in mijn dagelijks functioneren.
Een -waardeloze- second opinion, opnieuw een infiltratie en vele onderzoeken later bleek dat ik uiteindelijk toch kraakbeenschade had aan mijn linkerheup. Op sommige plaatsen zaten er scheurtjes tot op het bot, waardoor er zich dus ook al vocht op mijn heupkom had gezet. Professor K. Corten stelde een totale heupprothese voor, mijn laatste optie voor een pijnvrij leven. Eerstvolgende vrije plaats: eind oktober 2017. Dat betekende dat ik nog een 4-tal maanden de tijd had om me voor te bereiden.
Die voorbereiding bestaat uit een aantal extra scans, een bloed -en hartonderzoek. Ik werd ook verwacht op een infosessie waarin ze meer uitleg gaven over de ingreep zelf en de revalidatieperiode nadien. Die infosessie is redelijk confronterend als je daar als jonge heuppatiënt binnenstapt. De zaal zit vol met 75+-ers en hun familieleden. Je wordt met veel medelijden nagekeken en voelt de mensen zich afvragen “of je hier voor jezelf bent”. Die vraag werd me ook meermaals gesteld, alsof niemand kon geloven dat zo’n jonge vrouw al een nieuwe heup kreeg. In de powerpointpresentatie wordt er af en toe verwezen naar jonge heuppatiënten, dat dat redelijk weinig voorkomt. ‘Jonge heuppatiënt’ is in dat geval het synoniem voor een 45-50 jarige. Daar zit je dan met jouw 29 lentes…
4 maanden wachten op de ingreep is eigenlijk te lang. Vooral omdat je extra tijd hebt om je kop zot te maken en de onzekerheid alleen maar te laten toenemen. Ik zat (en zit) met zoveel vragen, waar ik eigenlijk geen of amper antwoorden op kreeg:
Hoe zit het met die verdoving? Ze zeggen dat je een roesje krijgt, geen algemene narcose. Ik ga toch niet voelen, ruiken, horen, zien,…?! Want met al die slagerij-verhalen over orthopedie…ik wil er niet van weten.
En dan na de operatie, hoe moet het dan verder. Ga ik deze keer wel terug kunnen sporten zoals vroeger? En slapen zonder een kussen tussen mijn knieën?
Mijn huidzenuwen links zijn nooit helemaal hersteld na die PAO. Hoe zal dat nu gaan? Wordt het erger?
Een prothese, kan zoiets afgestoten worden? En als dat gebeurd, wat dan?
Ik wil nog kinderen… Naar ’t schijnt kan ik gewoon natuurlijk bevallen. Maar is dat wel zo? Hoeveel kans is er op luxatie tijdens de bevalling? Om nog maar te zwijgen van al dat extra gewicht op je heupen tijdens de zwangerschap. ‘Normale’ vrouwen hebben soms al last van bekkeninstabiliteit als ze zwanger zijn, hoe is dat dan als heuppatiënt?
En dan dat litteken. Hoe groot gaat dat weer zijn? Zo’n banale vraag als je weet dat dit de oplossing kan zijn voor een pijnvrij leven, maar het esthetische aspect gaat toch ook wel door je hoofd.
Onder andere bovenstaande vragen en twijfels zijn één van de redenen waarom ik deze blog gestart ben. Omdat ik weet dat ik niet de enige ben met deze angsten. Omdat ik zelf zo op zoek ben gegaan naar duidelijke antwoorden (vooral online) en ze nergens echt kon vinden. Omdat ik hoop dat ik door mijn schrijfsels wat geruststelling kan bezorgen aan lotgenoten. En omdat ik op deze manier misschien zelf nog antwoorden vind op de vragen waar ik tot nu toe geen antwoord op kreeg. Een beetje therapie op digitaal papier.
iets hips. 