Mijn eerste blogbericht beginnen met een titel met redelijk negatieve ondertoon is misschien niet de beste move. Toch is ‘7 jaar pijn’ een korte omschrijving van de afgelopen 7 jaren van mijn leven: fysieke pijn elke dag en nacht, emotionele pijn van alle dingen die je moet laten schieten door die ‘kloteheupen’, niet meer kunnen genieten van de leuke dingen in ’t leven,… ’t is allemaal niet zo simpel geweest.
’t Is ook niet zo simpel om die impact van, vooral fysieke, pijn duidelijk te maken aan anderen, mensen die zich gelukkig mogen prijzen dat ze niet chronisch afzien. Hoe leg je aan iemand uit dat je na een kwartier stofzuigen al moet uitrusten? Of dat slenteren door een stad tijdens een citytrip echt wel heel vermoeiend en pijnlijk is, ook al is dat “op ’t gemak”? Zelfs mijn heupspecialist kon na mijn PAO (botsparende operatie) in 2014 een tijd lang niet geloven dat ik nog continu pijn had. Begin het dan maar eens uit te leggen…
Doorheen de jaren leer je gelukkig wel hoe je de pijn zelf kan verlichten: ’s nachts zweer ik al jaren bij zo’n gegolfd kussen van de Ikea. Ongelooflijk hoe het de pijn in mijn heupen kan verlichten, toch zeker aangezien ik een zij-slaper ben. Maar het allerbeste ‘medicijn’ tegen heuppijnen -vooral na een intensieve dansles- is de zetelverwarming van de Audi A4 break in combinatie met een kersenpit of 2 (die van ‘kersepitje’ zijn ’t allerbeste, en neen: dit is geen reclame). Hoe de warmte door de lederen zetels brandt en heel mijn bekken omarmt. Eén van de weinige manieren die er vroeger voor zorgden dat ik echt de spanning voelde wegvloeien uit mijn lijf. Helaas heb ik geen Audi A4 break meer. ‘Gelukkig’ ga ik ook niet meer elke week intensief dansen.
De pijn veranderde ook wel doorheen de jaren. Het ging van dagen amper kunnen stappen, naar dansen op een podium, naar rolstoelzitten,… ik heb mezelf altijd voorgenomen om door de pijn heen te stappen, zo weinig mogelijk te manken, het niet te laten merken aan de ‘buitenkant’. Vele nieuwe kennissen reageren dan ook met veel ongeloof als ik hen vertel dat ik heuppatiënt ben, en ondertussen zelfs een heupprothese heb. Niet veel mensen lijken te merken dat mijn energielevel heel laag ligt. Nochtans heb ik er vroeger vaak, zelfs heel last minute, activiteiten voor geskipt. Pas sinds een dik jaar heb ik zelf door dat die vermoeidheid het grootste effect is van de constante pijn en sindsdien kan ik er ook beter mee omgaan. Het helpt natuurlijk ook wel dat mijn laatste heupoperatie (okt ’17) voor wat verlichting heeft gezorgd en ik heel soms zelfs pijnvrije dagen heb.
Moraal van dit kort verhaal:
Aan iedereen die zich herkent in bovenstaande: je bent dus duidelijk niet alleen 🙂 Zoek je eigen comfort, omhels de warmte en probeer zoveel mogelijk rust te bieden aan je heupen (of aan eender wat). Bij mij heeft het heel lang geduurd om een juist evenwicht te vinden en het lukt helaas nog niet altijd even goed.
Aan iedereen die het zich niet kan voorstellen: Probeer te begrijpen hoe het is om altijd pijn te hebben. Dat er niet altijd energie is voor dingen, en dat we daardoor dingen afzeggen. Dat we ook pijn hebben als we niet mankend door het leven gaan. En dat wandelen in Rome echt wel afzien is. Tijd voor wat extra metrostations daar.
iets hips. 