Vandaag is een goeie dag. Een dag van kleine overwinningen.

Ik heb mijn -voorlopig- laatst ingeplande kinésessie achter de rug. Dat wil zeggen dat mijn heup oké is, mijn (bil)spieren min of meer oké en dat het nu afwachten is hoelang het allemaal oké blijft. Net geen 10 maanden na operatie dus hopelijk even kinévrij. Dat is, al zeg ik het zelf, een kleine overwinning.

Groter is overwinning twee, al zal lang niet iedereen dat beamen. Even kaderen: bij mijn laatste consultatie bij prof. K. Corten was het verdict: ‘de heup loslaten’. Hoewel ik mezelf altijd heb voorgenomen dat mijn heup me niet mocht beperken in mijn dagelijks leven, zat ik er bij de kleinste dingen constant mee in mijn hoofd: veters binden, nagels (ont)lakken, de bus naar ’t station nemen, lopen op een stoep vol sneeuw,… De hele tijd denk je: niet vallen, snel doordoen of die heup doet weer lastig,…

Nog één van die kleine dingen is ‘al rechtstaand fietsen’. Je weet wel, zo rechtstaan op de pedalen om meer kracht te zetten om bijvoorbeeld een moeilijkere helling op te geraken…wel, ik denk dat ik dat al 7 jaar niet meer gedaan had. Het was altijd op de lichtste versnelling gewoon naar boven puffen. En vandaag… vandaag ging ik opeens als vanzelf recht staan. Ik weet niet vanwaar het kwam, maar ik stond recht op mijn pedalen. Een euforisch moment, voor velen waarschijnlijk onbegrijpelijk. Maar voor mij wel een stapje verder in het ‘loslaat’-proces.

Ik weet niet wat de volgende fase in het proces is, maar wie weet durf  ik tegen eind dit jaar wel nog eens een grondstuk aan in de dansles. Dan doe ik daarna precies toch een fles cava open om dat te vieren.