Tag: prof K. Corten

laatste consultatie.

~ CATHO ~ Plaats een reactie

Mijn voorlopig laatste consultatie zit erop. Als alles goed gaat, moet ik pas binnen een jaar of 25 terug naar de prof. Of zelfs nooit meer. Toch niet voor mijn linkerheup. Fingers crossed.

linkerheup RXMijn prothese is volledig vastgegroeid en staat helemaal perfect. Alle klachten die ik nu nog heb, zijn voornamelijk spierproblemen. Ik voel zelf dat het nog wel een hele tijd kan duren vooraleer mijn spieren helemaal gewoon zijn aan die nieuwe heup en het nog ne pittige kan worden om ze terug soepel en krachtig te krijgen. Door de PAO heb ik sowieso permanent krachtverlies in de spieren van mijn linkerbovenbeen en dat is op z’n zachtst gezegd redelijk frustrerend als danseres. Als ik naar oude dansfilms- en foto’s kijk, krijg ik gigantische heimwee naar mijn mooi gespierde benen.

Los van mijn spieren zit ik nog wat verveeld met één gevolg van die vele operaties aan mijn linkerheup: er zit wat littekenweefsel vlak onder mijn meest recente litteken. Dit kunnen ze chirurgisch niet verwijderen met alle gevolgen van dien: een zwelling van ongeveer 8 x 12cm over de breedte van mijn dijbeen. Dit is het enige ongelukkige overblijfsel na mijn operaties. Door die zwelling staat mijn huid enorm gespannen, mijn huidzenuwen zijn hierdoor geïrriteerd. Aanraking voelt vreemd, ik heb er ’s avonds ook echt vaak last van en na inspanning wordt de zwelling ook groter en warmer. Blijkbaar zit het littekenweefsel pal boven een spier. Achja, als dat hetgeen is waarmee ik moet leren leven…dat overleef ik ook wel weer.

Processed with VSCO with av4 preset
Back on track @ Basic Fit

Mijn rechterheup is voorlopig nog niet in zo’n problematische staat om in aanmerking te komen voor een prothese. Er treedt wel verdunning van mijn kraakbeen op, maar echt kraakbeenschade is er nog niet. Zolang dat niet het geval is, is het een kwestie van doorbijten. Ik kan wel altijd voor een infiltratie met cortisone vragen, maar op de vorige inspuitingen reageerde ik amper. Bij mij heeft dit niet zoveel nut. Pas op, vele patiënten zijn hier maanden, soms zelfs jaren goed mee. Hangt echt van persoon tot persoon af hoe je erop reageert.

Al bij al sluit ik 2018 dus af met heel positieve resultaten op vlak van gezondheid. Ik kijk al uit naar 2019 met hopelijk heel fitte hips.

hip hip hoera.

~ CATHO ~ Plaats een reactie

hip hip hoorayjarig

Mijn linkerheup is jarig. 1 jaar totale heupprothese, 1 jaar bionic. Het was een woelig jaar: veel ups, maar vooral veel downs. Maar juist daarom denk ik vandaag nog meer: het beste zal nog komen. Hopelijk binnen x-aantal tijd links volledig pijnvrij, dat zou al een gigantische overwinning op zich zijn.

kleine flashback

27 oktober 2017, dag van de (linkse) waarheid. Dag waarop ik na 6,5 jaar hopelijk de definitieve oplossing krijg voor mijn heupprobleem. Doorgaan met het lezen van “hip hip hoera.”

4u21.

~ CATHO ~ Plaats een reactie

4u21

moon-1859616_1280

Hopla, hier lig ik dan. Wakker. Wakker van de (heup)pijn. F*ck, dat is echt lang geleden. Het vervelende nu is dat ik niet echt last heb van mijn geopereerde heup. De andere kant (rechts) begint serieus op te spelen. Ik kan het niet anders beschrijven dan ‘precies een spier die serieus in kramp schiet, maar het voelt niet aan als een spier’. De pijn komt met opstoten en is met momenten zo hevig dat ik echt mijn tranen moet verbijten. Doorgaan met het lezen van “4u21.”

kleine overwinning tot de tweede.

~ CATHO ~ 1 reactie

Vandaag is een goeie dag. Een dag van kleine overwinningen.sparkler-839831_1280

Ik heb mijn -voorlopig- laatst ingeplande kinésessie achter de rug. Dat wil zeggen dat mijn heup oké is, mijn (bil)spieren min of meer oké en dat het nu afwachten is hoelang het allemaal oké blijft. Net geen 10 maanden na operatie dus hopelijk even kinévrij. Dat is, al zeg ik het zelf, een kleine overwinning.

Groter is overwinning twee, al zal lang niet iedereen dat beamen. Even kaderen: bij mijn laatste consultatie bij prof. K. Corten was het verdict: ‘de heup loslaten’. Hoewel ik mezelf altijd heb voorgenomen dat mijn heup me niet mocht beperken in mijn dagelijks leven, zat ik er bij de kleinste dingen constant mee in mijn hoofd: veters binden, nagels (ont)lakken, de bus naar ’t station nemen, lopen op een stoep vol sneeuw,… De hele tijd denk je: niet vallen, snel doordoen of die heup doet weer lastig,…

Nog één van die kleine dingen is ‘al rechtstaand fietsen’. Je weet wel, zo rechtstaan op de pedalen om meer kracht te zetten om bijvoorbeeld een moeilijkere helling op te geraken…wel, ik denk dat ik dat al 7 jaar niet meer gedaan had. Het was altijd op de lichtste versnelling gewoon naar boven puffen. En vandaag… vandaag ging ik opeens als vanzelf recht staan. Ik weet niet vanwaar het kwam, maar ik stond recht op mijn pedalen. Een euforisch moment, voor velen waarschijnlijk onbegrijpelijk. Maar voor mij wel een stapje verder in het ‘loslaat’-proces.

Ik weet niet wat de volgende fase in het proces is, maar wie weet durf  ik tegen eind dit jaar wel nog eens een grondstuk aan in de dansles. Dan doe ik daarna precies toch een fles cava open om dat te vieren.

van verdict naar operatie.

~ CATHO ~ Plaats een reactie

“De enige oplossing is een heupprothese.” En wat nu?

Processed with VSCO with b4 preset
Mijn linkerheup na PAO in 2014

Een dik jaar geleden kreeg ik het verdict waar ik eigenlijk al maanden op zat te wachten. Na mijn PAO (= botsparende operatie) in 2014 had ik nog steeds enorm veel heupklachten. De pijn in mijn linkerheup was wel wat ‘verschoven’ van binnenkant lies naar buitenkant heup, maar het hinderde me nog steeds (en zelfs meer) in mijn dagelijks functioneren.

Een -waardeloze- second opinion, opnieuw een infiltratie en vele onderzoeken later bleek dat ik uiteindelijk toch kraakbeenschade had aan mijn linkerheup. Op sommige plaatsen zaten er scheurtjes tot op het bot, waardoor er zich dus ook al vocht op mijn heupkom had gezet. Professor K. Corten stelde een totale heupprothese voor, mijn laatste optie voor een pijnvrij leven. Eerstvolgende vrije plaats: eind oktober 2017. Dat betekende dat ik nog een 4-tal maanden de tijd had om me voor te bereiden.

Die voorbereiding bestaat uit een aantal extra scans, een bloed -en hartonderzoek. Ik werd ook verwacht op een infosessie waarin ze meer uitleg gaven over de ingreep zelf en de revalidatieperiode nadien. Die infosessie is redelijk confronterend als je daar als jonge heuppatiënt binnenstapt. De zaal zit vol met 75+-ers en hun familieleden. Je wordt met veel medelijden nagekeken en voelt de mensen zich afvragen “of je hier voor jezelf bent”.  Die vraag werd me ook meermaals gesteld, alsof niemand kon geloven dat zo’n jonge vrouw al een nieuwe heup kreeg. In de powerpointpresentatie wordt er af en toe verwezen naar jonge heuppatiënten, dat dat redelijk weinig voorkomt. ‘Jonge heuppatiënt’ is in dat geval het synoniem voor een 45-50 jarige. Daar zit je dan met jouw 29 lentes…

4 maanden wachten op de ingreep is eigenlijk te lang. Vooral omdat je extra tijd hebt om je kop zot te maken en de onzekerheid alleen maar te laten toenemen. Ik zat (en zit) met zoveel vragen, waar ik eigenlijk geen of amper antwoorden op kreeg:

  • Hoe zit het met die verdoving? Ze zeggen dat je een roesje krijgt, geen algemene narcose. Ik ga toch niet voelen, ruiken, horen, zien,…?! Want met al die slagerij-verhalen over orthopedie…ik wil er niet van weten.
  • En dan na de operatie, hoe moet het dan verder. Ga ik deze keer wel terug kunnen sporten zoals vroeger? En slapen zonder een kussen tussen mijn knieën?
  • Mijn huidzenuwen links zijn nooit helemaal hersteld na die PAO. Hoe zal dat nu gaan? Wordt het erger?
  • Een prothese, kan zoiets afgestoten worden? En als dat gebeurd, wat dan?
  • Ik wil nog kinderen… Naar ’t schijnt kan ik gewoon natuurlijk bevallen. Maar is dat wel zo? Hoeveel kans is er op luxatie tijdens de bevalling? Om nog maar te zwijgen van al dat extra gewicht op je heupen tijdens de zwangerschap. ‘Normale’ vrouwen hebben soms al last van bekkeninstabiliteit als ze zwanger zijn, hoe is dat dan als heuppatiënt?
  • En dan dat litteken. Hoe groot gaat dat weer zijn? Zo’n banale vraag als je weet dat dit de oplossing kan zijn voor een pijnvrij leven, maar het esthetische aspect gaat toch ook wel door je hoofd.

Processed with VSCO with s2 preset

Onder andere bovenstaande vragen en twijfels zijn één van de redenen waarom ik deze blog gestart ben. Omdat ik weet dat ik niet de enige ben met deze angsten. Omdat ik zelf zo op zoek ben gegaan naar duidelijke antwoorden (vooral online) en ze nergens echt kon vinden. Omdat ik hoop dat ik door mijn schrijfsels wat geruststelling kan bezorgen aan lotgenoten. En omdat ik op deze manier misschien zelf nog antwoorden vind op de vragen waar ik tot nu toe geen antwoord op kreeg. Een beetje therapie op digitaal papier.

 

Follow my blog with Bloglovin