Het is alweer (bijna) een jaar geleden dat ik nog een blogpost schreef. Jammer volgens sommigen, alleen maar positief volgens mij. Het spreekwoord ‘geen nieuws, goed nieuws’ is wel volledig van toepassing op mijn afgelopen jaar.
Voor wie hier per toeval op terechtkomt: 3 jaar geleden kreeg ik, na een lange en pijnlijke periode van 6 jaar, een totale heupprothese. Na een lange weg van onderzoeken, kleine -en minder kleine- ingrepen en veel twijfels kreeg ik op 27 oktober 2017 een nieuwe heup. Hoe ik dat heb ervaren, kan je altijd in een van mijn vorige posts lezen 😉
In ieder geval: hip hip hoera, mijn linkerheup wordt drie vandaag!
2 jaar geleden schreef ik: “Het beste zal nog komen”.
1 jaar geleden schreef ik: “Belofte aan mezelf: terug lenig worden komend jaar.”
27 oktober 2017, rond 12u30. Het uur van de waarheid. En vooral ook het uur van de beste beslissing, op medisch vlak, die ik ooit had kunnen maken.
Nu, november 2019, ben ik 2 jaar ‘bionic’ en 1 jaar kiné-vrij. Geloof me, dat laatste is al een grote overwinning op zichzelf.
Dat rondlopen met die ‘valse heup’ is ondertussen al bijna zo goed als vanzelfsprekend geworden. Ik denk er eigenlijk niet veel meer over na. Het is enkel in gesprek met anderen dat ik besef dat het niet zo normaal is om op mijn leeftijd met een nieuwe heup rond te lopen. Collega’s die ernaar vragen, het verhaal doen op een eerste date,… Af en toe krijg ik toch nog eens een kleine reality check.
Dikke hip hip voor mijn werkgever, de FOD Sociale Zekerheid, die hier grote voorstander van is. Sinds 1,5 jaar werk ik dus ook een 2-tal keren per week van thuis uit. En ik kan ’t je verzekeren: dat is een extrahip voordeel (hebdem? – nerdy-)
Ik had nooit verwacht dat telewerk/thuiswerk zo’n grote invloed kon hebben op mijn algemeen functioneren. Uiteraard heb ik zoals iedereen de grote voordelen mee zoals werken op mijn terras op de prachtigste lentedag, een aantal wasmachines laten draaien over de middag en een dutje doen als het me écht even niet meer af gaat. Bovendien heb ik op mijn thuiswerkdagen heel dat gedoe met #nmbs niet meer: niet moeten hopen op een zitplaats, geen verplaatsingen van/naar ’t station,…
Ik moet toegeven: de afstanden naar ’t station zijn voor mij echt wel niet onoverkomelijk. Integendeel. Maar op een ‘bad hip’-day is zelfs een fietstocht van 5min. naar Berchem station er teveel aan. Als ik die ochtend met stijve heupen uit bed gerold ben, wil ik gewoon op mijn gemak zijn. Wat niet wil zeggen dat ik die dag niet werk. Maar de goesting om me dan in een casual chique-outfit te hijsen, me toonbaar te maken voor de buitenwereld en dan nog een hele dag schone schijn te houden, is me er teveel aan. Als ik last heb, ben ik lastig. En dan is thuiswerk dé ideale oplossing. Voor iedereen.
Het is sinds januari geleden dat ik nog schreef. Schaamrood op m’n wangen. Niet voor jullie, diegenen die de moeite doen om dit te lezen. Wel voor mezelf.
Afgelopen winter sprak ik over een nieuwe start en dat is ook wel wat er het laatste half jaar gebeurde: een nieuwe functie (waar ik oh zo blij mee ben), een klein bedrijf in bijberoep, 2 opleidingen die tot nu toe -smoooooth- verlopen & eind mei werd ik officieel huiseigenares. Mijn leven nam de afgelopen maanden een ongelooflijk tempo aan, een tempo dat ik een aantal jaren geleden niet had kunnen bijbenen (flauw mopje) met mijn kapotte heup(en). In de weinige vrije tijd die ik mezelf nog gunde, kwam ik maar niet aan schrijven toe. Of toch niet voor de blog over die hippe hips van mij. Het ging daar dan ook absoluut niet zo slecht mee eigenlijk.
Maar nu is het tijd om dit hier, mijn digitaal ‘dagboek’, terug op te pakken. Grootste gemoeterterugietsmeedoen-call? Mails die me doen glimlachen, van lotgenoten: andere, jonge heuppatiënten die online op zoek zijn naar info, een sprankeltje hoop, getuigenissen, hoe je het dagdagelijkse leven gaat als heuppatiënt,…
2 jaar geleden was ik zelf ook als een zottin op zoek naar een niet-medische uitleg. Over hoe het verder moest na die operatie. Buiten één persoonlijke blog waar ik letterlijk niets mee kon, vond ik alleen maar info op sites van ziekenhuizen. Daar lees je vanalles over de ‘day after’, over revalideren en over alle onderzoeken die ze al deden naar de kwaliteit van prothesen. Een jonge heuppatiënt is in al die literatuur altijd iemand met de leeftijd van
45-50 jaar. Nergens lees je hoe het leven gaat als je meer dan 15 jaar jonger bent dan die ‘jonge heuppatiënt’. En ik hoop, door hier te ventileren, dat ik voor anderen wel een klein beetje ’t verschil kan maken.
Mijn voorlopig laatste consultatie zit erop. Als alles goed gaat, moet ik pas binnen een jaar of 25 terug naar de prof. Of zelfs nooit meer. Toch niet voor mijn linkerheup. Fingers crossed.
Mijn prothese is volledig vastgegroeid en staat helemaal perfect. Alle klachten die ik nu nog heb, zijn voornamelijk spierproblemen. Ik voel zelf dat het nog wel een hele tijd kan duren vooraleer mijn spieren helemaal gewoon zijn aan die nieuwe heup en het nog ne pittige kan worden om ze terug soepel en krachtig te krijgen. Door de PAO heb ik sowieso permanent krachtverlies in de spieren van mijn linkerbovenbeen en dat is op z’n zachtst gezegd redelijk frustrerend als danseres. Als ik naar oude dansfilms- en foto’s kijk, krijg ik gigantische heimwee naar mijn mooi gespierde benen.
Los van mijn spieren zit ik nog wat verveeld met één gevolg van die vele operaties aan mijn linkerheup: er zit wat littekenweefsel vlak onder mijn meest recente litteken. Dit kunnen ze chirurgisch niet verwijderen met alle gevolgen van dien: een zwelling van ongeveer 8 x 12cm over de breedte van mijn dijbeen. Dit is het enige ongelukkige overblijfsel na mijn operaties. Door die zwelling staat mijn huid enorm gespannen, mijn huidzenuwen zijn hierdoor geïrriteerd. Aanraking voelt vreemd, ik heb er ’s avonds ook echt vaak last van en na inspanning wordt de zwelling ook groter en warmer. Blijkbaar zit het littekenweefsel pal boven een spier. Achja, als dat hetgeen is waarmee ik moet leren leven…dat overleef ik ook wel weer.
Back on track @ Basic Fit
Mijn rechterheup is voorlopig nog niet in zo’n problematische staat om in aanmerking te komen voor een prothese. Er treedt wel verdunning van mijn kraakbeen op, maar echt kraakbeenschade is er nog niet. Zolang dat niet het geval is, is het een kwestie van doorbijten. Ik kan wel altijd voor een infiltratie met cortisone vragen, maar op de vorige inspuitingen reageerde ik amper. Bij mij heeft dit niet zoveel nut. Pas op, vele patiënten zijn hier maanden, soms zelfs jaren goed mee. Hangt echt van persoon tot persoon af hoe je erop reageert.
Al bij al sluit ik 2018 dus af met heel positieve resultaten op vlak van gezondheid. Ik kijk al uit naar 2019 met hopelijk heel fitte hips.
Momenteel ben ik 50% kapot, 50% gloednieuw. Terwijl mijn ene heup weer minimum 20 jaar verder kan, wacht ik voor mijn andere heup rustig de ‘go’ af voor een prothese. In mijn omgeving vragen velen zich ondertussen af wat ik nu eigenlijk niet (meer) kan, zo met die lastige heupen…
Tijd voor een klein overzicht aka de ‘top 10 niet-kunners’
10. Lopen voor de trein (al dan niet op hakken).
Niet dat hardlopen ooit mijn hobby was, maar zelfs lopen om mijn trein of bus te halen heb ik integraal afgeschaft. Omdat ik het zelf te belachelijk vind, maar vooral ook omdat ik het me nadien urenlang beklaag.
9. Teennagels lakken zonder tranen.
teennagels lakken om ter ’t schoonst
“Wie mooi wil zijn, moet lijden.” is in dit geval niet enkel spreekwoordelijk. Met één been op de badrand teennagels lakken: geloof me, het is een opgave. De diepe buiging in mijn heup zorgt voor een uiterst onaangenaam gevoel, met als gevolg teennagels die eruit zien alsof een kleuter van 1,5 jaar oud ze gelakt heeft.
8. Sokken aantrekken zonder vallen.
In het rijtje van de teennagels lakken, past ook wel de sokkenuitdaging. Vooral nylons aantrekken is de hel. Ge moet u ’t maar inbeelden: 1,5 maand na de plaatsing van mijn prothese moest ik nog aan mijn toenmalig lief vragen om de nylons over mijn been te trekken. Van die onafhankelijke vrouw die ik zo graag ben, was toen nog maar weinig sprake.
7. Yoga voor beginners.
Deze is blijkbaar niet van toepassing voor alle heuppatiënten. Jammer genoeg is zelfs de gemakkelijkste rustpose, de child pose, onhaalbaar voor mij. Mijn heupen zitten letterlijk vast. Yoga zou wel een oplossing zijn om mijn spieren terug soepel te krijgen, dus wie weet waag ik me er binnenkort toch maar weer eens aan.
6. Kameel/dromedaris rijden.
Dit kunnen we kort houden. Met 2 benen wagenwijd open op de rug van een ‘schommelend’ beest, wandelend over een hobbelig strand. Vergeet het maar, jongens.
ritje op het strand van Essaouira (2016)
ritje op het strand van Essaouira (2016)
5. Zon pakken zonder sunblock stick-gesmeer.
Operaties laten littekens na. En hoewel die littekens allemaal zo esthetisch mogelijk worden gehouden, vallen ze toch wel op als ik een bikini aan heb. Gezien ik in de zon gemakkelijk zo rood word als een kreeft, is “smeren, smeren en nog eens smeren” de boodschap. Pas na minimum 7 keren over het litteken te gaan met de zonnestick ben ik volledig beschermd voor een uur of 2.
4. Een uur filerijden en daarna nog een avondje uit.
Filerijden en handmatig schakelen: geen goede combi als uw linkerheup er zo goed als aan is. Wie daarna ook nog een avondje wilt feesten op de Lokerse Feesten, heeft pech. “Is er een krukje in de buurt?”
3. Slapen zonder kussenkasteel in bed.
Zo ongelooflijk praktisch en comfortabel als het ligt, zo onromantisch is het ook. Gedaan met lepeltje-lepeltje liggen in bed met de liefde van je leven. Het lief moet plaats maken voor een giga zwangerschapskussen en extra ikea-kussen tussen de knieën.
2. Hospitalisatieverzekering zonder zever.
Ik heb momenteel chance: ik geniet een hospitalisatieverzekering via mijn werkgever zonder idiote vragenlijst. Het was ook wel eens anders… Nergens wilden ze me (individueel) verzekeren voor mijn heupen en alles wat ermee te maken kan hebben. Enkel bij de CM kunnen ze mijn ‘voorgeschiedenis’ negeren, maar dan kan ik het sowieso wel vergeten om op een éénpersoonskamer te liggen.
1. Seks op m’n best.
Seks is zo belangrijk in mijn leven, het zou onnozel zijn om dat te ontkennen. Mijn heupen zorgen er echter voor dat het helaas geen evidentie meer is om seks te hebben helemaal hoe ik het wil, hoe ik het ’t liefste heb,… Ik denk dat ik dit het ergste gevolg vind van heel mijn heupproblematiek: de invloed ervan op mijn intimiteit.
Mijn linkerheup is jarig. 1 jaar totale heupprothese, 1 jaar bionic. Het was een woelig jaar: veel ups, maar vooral veel downs. Maar juist daarom denk ik vandaag nog meer: het beste zal nog komen. Hopelijk binnen x-aantal tijd links volledig pijnvrij, dat zou al een gigantische overwinning op zich zijn.
kleine flashback
27 oktober 2017, dag van de (linkse) waarheid. Dag waarop ik na 6,5 jaar hopelijk de definitieve oplossing krijg voor mijn heupprobleem. Doorgaan met het lezen van “hip hip hoera.”
Vandaag is een goeie dag. Een dag van kleine overwinningen.
Ik heb mijn -voorlopig- laatst ingeplande kinésessie achter de rug. Dat wil zeggen dat mijn heup oké is, mijn (bil)spieren min of meer oké en dat het nu afwachten is hoelang het allemaal oké blijft. Net geen 10 maanden na operatie dus hopelijk even kinévrij. Dat is, al zeg ik het zelf, een kleine overwinning.
Groter is overwinning twee, al zal lang niet iedereen dat beamen. Even kaderen: bij mijn laatste consultatie bij prof. K. Corten was het verdict: ‘de heup loslaten’. Hoewel ik mezelf altijd heb voorgenomen dat mijn heup me niet mocht beperken in mijn dagelijks leven, zat ik er bij de kleinste dingen constant mee in mijn hoofd: veters binden, nagels (ont)lakken, de bus naar ’t station nemen, lopen op een stoep vol sneeuw,… De hele tijd denk je: niet vallen, snel doordoen of die heup doet weer lastig,…
Nog één van die kleine dingen is ‘al rechtstaand fietsen’. Je weet wel, zo rechtstaan op de pedalen om meer kracht te zetten om bijvoorbeeld een moeilijkere helling op te geraken…wel, ik denk dat ik dat al 7 jaar niet meer gedaan had. Het was altijd op de lichtste versnelling gewoon naar boven puffen. En vandaag… vandaag ging ik opeens als vanzelf recht staan. Ik weet niet vanwaar het kwam, maar ik stond recht op mijn pedalen. Een euforisch moment, voor velen waarschijnlijk onbegrijpelijk. Maar voor mij wel een stapje verder in het ‘loslaat’-proces.
Ik weet niet wat de volgende fase in het proces is, maar wie weet durf ik tegen eind dit jaar wel nog eens een grondstuk aan in de dansles. Dan doe ik daarna precies toch een fles cava open om dat te vieren.
Mijn prothese is volledig vastgegroeid en staat helemaal perfect. Alle klachten die ik nu nog heb, zijn voornamelijk spierproblemen. Ik voel zelf dat het nog wel een hele tijd kan duren vooraleer mijn spieren helemaal gewoon zijn aan die nieuwe heup en het nog ne pittige kan worden om ze terug soepel en krachtig te krijgen. Door de PAO heb ik sowieso permanent krachtverlies in de spieren van mijn linkerbovenbeen en dat is op z’n zachtst gezegd redelijk frustrerend als danseres. Als ik naar oude dansfilms- en foto’s kijk, krijg ik gigantische heimwee naar mijn mooi gespierde benen.
jarig
iets hips. 